Bu acının filmini çekemeyeceğim. Neden bu kadar acıyor,sancıyor bilmiyorum. Hayatımda böylesini de hiç yaşamadım. Hareket etmemi bütünüyle engelliyor sanki. Kendimi doyurmamı, soluk almamı ya da herhangi yaşamsal ihtiyacımı. İşin ilginç tarafı ortada acı vermesi gereken hiçbir şey yok. Laf arasında kovulmuşum. Bozguna uğratılmışım. Birileri sanki hiç görünmeyen bir hançeri sırtıma saplamış. Beklemediğim tarafımdan almışım yarayı, hançeri orada bırakmış içime kanıyor. Oysa o hançeri saplayan ilerde içimde çevirecek o hançeri. Söküp atsam öyle bir parçamı kaybedeceğim ki hem de. Söküp atmamın olanağı yok. Biliyorum ancak saplayan sökebilir o hançeri.
Ama önce acımasızca zorlaması lazım. İçimde durmadan kanırtması lazım onu. Sonra tüm gücüyle içeri ittirmesi gerekecek. Hayır bana bir şey olmaz. Olmayacak da. Sadece canım yanacak, gözlerimden yaş bile gelmeyecek. Neden bilmiyorum. Gözyaşlarım neden kurumuş. Hiç ağlayamıyorum. Bazen ağlamak için kendimi zorladığım gözlerimi olanca gücümle yumduğum oluyor. Ancak yüzüm buruşuyor, ciğerlerimden eziliyor gibi kesik ve ince hırıltılar geliyor. Öyle ince inleyişler ki kimseler duymuyor gece yarılarında bile.
Oysa canım nasıl da yanıyor. Bir bilebilseniz. O acıyı siz de hissetmek istersiniz ve hiç acımazsınız bana. Belki hançeri saplayan da böyle. Biliyor ki o hançeri çıkarsa geriye hiç durmamacasına kanayan bir çocuk kalacak. Sızıların hep ince ve sürekli devam ettiğini görmüştüm. Ama bu öylesi değil. Sürekli ve devasa bir sancı. Kimileri midem delinecek gibi oluyorum. Ve artık bir isim koymak istemiyorum buna. Aşk değil. Böyle bir şey olmamalı aşk. Kesinlikle başka bir şey. "Biri için" değil, o birine yanıyorsun. Anlatmak öyle zor ki. O'na dokunabiliyorsun. Saatler birlikte geçebiliyor. Birlikte gülüyorsun. Kızıyorsun ona. Sonra hemen geçiyor. Dudaklarının arasına sıkıştırdığı sigarayı kıskanıyorsun. Sonra durmadan ellerine bakıyorsun. Ellerini inceliyorun. Aklından beyaz geçiyor, hamur geçiyor, belki un ve devinim geçiyor aklından. Hiç bitmeyen capcanlı bir devinim. Sanki sonsuza kadar sürecek gibi geliyor o devinim. Çimenleri okşayacak, sigara yakacak, sesleri sıraya dizip salacak ortaya ve belki de sevgilisinin saçlarına dokunacak. Oysa hiç birinde orada olamayaksın sen. Senin orada oluşun o beyazlığı, una bulanmış hamuru ve o devinimi görebildiğin kadardır. Kaldı ki çoğunlukla göremiyorsun. Bir sen sikayetçisin bundan hem de başkası değil.
Elleri bile şaşıracak belki onca kafana yediğin balyoz gibi sözlere, siktirin en kibarından [evet en dokunaklısı o oluyor nedense] en kabasına kadar hepsini duymuş olmana rağmen gitmeyişine, gidemeyeşine. İşte o zaman siktirler olağanlaşacak. Nasıl olsa gitmiyor bu hıyarağası diye. İçine dolanı jiletlerle kazımak istersin o zaman. Boğazından bir usturayı daldırıp, içinde onun yanındayken ılıklaşan ne kadar yer varsa hepsini tek seferde böyle kabağın içini oyar gibi kazıyıp kanlı ve parça parça söküp atmak isteyeceksin. İçinde ısınmayan hiçbir zerre olmadığını farkedeceksin. Geriye senden birşey kalmayacağını yani. Geriye kalan herneyse ona küfredeceksin ağız dolusu. Yine ağlayamayacaksın. Yine gidemeyeceksin.
Artık dayanamamak isteyeceksin. Serde ne varsa hepsinden vazgeçip, bir daha doğrulamamak üzere yüzüstü yatmak yere. Dayanma gücüne sen de şaşıracaksın. İçine dolan ne kadar karanlık varsa neredeyse o kadar da aydınlık olduğunu farkedeceksin. İçine doğanlar gerçek olmayacak hiçbir zaman. Neleri kaybettiğini bile hesap edemeyeceksin. Kaybettiklerin asla geri gelmeyecek. Zaman geri dönmeyecek ama pişman olmayacaksın. Kayıtsızlığına şaşıracaksın beyaz ellerin. Bir yandan sevineceksin. Bu yazdıklarımı bilse neyi değiştirecek diyeceksin. Sevginin kazanılacak bir şey olmadığını. Vazgeçmemeyi öğreneceksin. Gel gör ki elinden bir şey gelmeyecek. Bu yüzden içine doğan her neyse onu gerçek yapmaktan başka çaren olmayacak. Yanımda olsan ne olacak yani dediğinde, içine doğanları anlatamayaksın ki ona. Ben gitmekle kalmak arasında sıkıştım diyemeyeceksin. Gidersem bir daha göremeyeceğim seni. Bu yüzden önemli senin yanında geçirdiğim zamanların bir saniye bile daha kısa ya da uzun oluşu. Uzatmak için sen herşeyini vereceksin. Benliğini, değerlerini, o piç dünyada seni vareden herneyse onların belki tamamından belki bir kısmından vazgeçeceksin. sadece bir kaç dakika daha fazla görebilmek için onu. Sadece bir kaç dakika daha ona yakın olabilmek için. O tüm bunları neden yaptığına anlam veremeyecek ve işin acısı sen varoluşundan vazgeçtikçe her seferinde biraz daha küçüleceksin, ayakları altında ezileceksin onun. Ve belki o sana göre dünyanın tüm iyilerini üzerinde toplamış insanın, bundan nasıl da zevk kaldığını farkedeceksin. O zaman dünya tersine dönmüş gibi gelecek sana. Zaman da tersine döndüğünden örtemeyecek yaraların üstünü. Tam tersi derinleştirecek hançer yarasını.Onun aslında aklının ucundan geçemeyecek kadar, her insan nasıl bir kötülük taşırsa içinde hiçbirinden aşağı kalmadığını farkedeceksin ve kabulleneceksin. Hançeri söküp atmana ve yerinden kalkıp doğrulmana yoluna devam etmene yetmeyecek ama bu.
Çokca olduğu gibi bu yolculukta, son sürat giderken atlamak isteyeceksin. Yapamayacaksın. İçine doğan neyse onun gerçek olması için beklemen fayda etmeyecek. Sen gerçekleştireceksin. Tüm varlığına varoluşuna bir anda bütünüyle dört elle sarılıp, varoluşunun önemli bir kısmını geride bırakmaya cesaret edebileceksin. Hayallerinin peşinden gideceksin. Gerçek olmasını en çok istediğin hayalini bırakmayı göze alacaksın ama. Kendini öldürmeden ölüme gideceksin yani. Gözünü kırpmadan ve varoluşunun beyaz, hamur elli parçasını geride bırakıp, seni vareden diğer tüm değerler için. Savaşa gideceksin yani. Arkana bakmadan beyaz ellerin hayalini aklının en ücra köşesine gömüp inandıkların uğruna savaşmaya gideceksin. Çünkü sevgiyi kazanmak için savaşmak bir işe yaramıyor. Ama savaşmak geri kalanlar için. Geri kalan tüm hayallerin için savaşmak. Başka çare yok.
